Samenwerking en websites: een bron van problemen.

Gepubliceerd op: 29 juli 2021 door Gastredactie Webdesign.nl

U werkt vast met meerdere mensen of bedrijven samen aan meerdere projecten. Laten we als voorbeeld een website nemen waar u gezamenlijk aan werkt. Of zelfs zoiets eenvoudigs als een Facebookpagina. Uit onderstaande casus blijkt tot welke ellende het kan leiden als u die samenwerking niet goed vastlegt. Weliswaar is het een wat oudere casus (2019), maar ik gebruik hem toch omdat hij zo illustratief is.

Vage afspraken

Drent VOF houdt zich bezig met schilderwerken en interieurstyling. Een webdesigner (tevens fotografe) wilde met Drent gaan samenwerken en/of (een deel van) de styling- en interieuractiviteiten overnemen. De webdesigner ging aan de slag met het maken van interieur/stylingfoto’s en een Facebookpagina voor Drent. De webdesigner zet de foto’s op die pagina. Vervolgens worden ze het niet eens over de vorm van de samenwerking – en ook niet over de betaling van de webdesigner. De webdesigner sommeert Drent om de foto’s van Facebook te verwijderen. Dat gebeurt niet. Sterker nog: ook de website wordt gevuld met de foto’s. Er komt een rechtszaak van. De rechtbank oordeelde dat de webdesigner een gratis eeuwigdurende stilzwijgende licentie had gegeven voor het gebruik van de foto’s. Je snapt: daar was de webdesigner het niet mee eens.

De foto’s hadden per direct weg gemoeten

De webdesigner ging in hoger beroep. Daar rolde iets heel anders uit. De licentie was inderdaad stilzwijgend. Een stilzwijgende licentie is volgens het hof echter per direct opzegbaar. Die opzegging had de webdesigner gedaan door de sommatie de foto’s weg te halen. Door de foto’s toch te laten staan, maakte Drent vanaf die opzegging auteursrechtinbreuk. Dus moest Drent de schade vergoeden. En toen ging het fout voor de webdesigner. De webdesigner wilde maar liefst 2,5 ton van Drent. Want het ging om 59 foto’s op de site in twee formaten en 78 foto’s op de Facebookpagina in twee formaten. En als je dan fotoanoniemtarieven hanteert, kom je dus op 2,5 ton.

Schadevergoeding 2,5 ton? Nee, 1500 euro

Het hof ging niet mee in die berekening. Tijdens het maken van de foto’s had de webdesigner/fotografe niet het doel om ze commercieel aan te bieden. De webdesigner had zich destijds ook niet als professioneel fotografe geprofileerd. Dus de fotoanoniemtarieven zijn hier niet van toepassing. Mede gelet op het soort foto’s en het feit dat het ooit de bedoeling was om samen te werken, rolde er een bedrag van EUR 1500 uit. Oftewel 5 euro per plaatsing …

Twee verliezers

Het gevolg? Beiden hadden een beetje gelijk gekregen. De fotografe had gelijk gekregen dat Drent inbreuk had gemaakt en dat er betaald moest worden. Drent had gelijk gekregen dat 2,5 ton - veel – te hoog was. Dus moesten beiden hun eigen proceskosten maar betalen. Inclusief de eerdere proceskosten bij de rechtbank. Ahum!

Wat moet u met deze informatie?

Ruzie maken kost geld. Ruzie maken, terwijl er geen bewijsbare afspraken zijn vastgelegd, kost heel véél geld. En tijd. En ergernis. En is een bron van onzekerheden. Voor iedere vorm van samenwerking geldt dus: maak vooraf aan de samenwerking afspraken. Wat is de aard van de samenwerking: overeenkomst van opdracht, inbreng, licentie, kostenmaatschap enzovoort? Wat is van wie, als er onverhoopt ruzie ontstaat, en van wie is dat/blijft dat/wordt dat en tegen welke prijs? Leg die afspraken vast. Anders ontstaan er dit soort rechtbankdrama’s met twee verliezers. Zijn dat soort afspraken helaas niet gemaakt? Blijf dan reëel bij wat u eist van de wederpartij; laat uw eis toetsen door iemand die weet wat reëel is. Want wie het onderste uit de kan wil wat betreft de schadevergoeding, krijgt het deksel op de neus wat betreft de proceskosten. En legt er uiteindelijk fors op toe …

1. J. (Jan) Smolders,
   advocaat.
   
   e: info@dohmenadvocaten.nl
   i: www.dohmenadvocaten.nl
   twitter: http://twitter.com/Jan_Smolders 
   linkedin: http://nl.linkedin.com/in/jansmolders